Askın Yalan Olduğunu Söylemediler Bana

Askın Yalan Olduğunu Söylemediler Bana

Aşkın yalan olduğunu söylemediler bana, bu yüzden yara bereyim gönül evimde... Kaşlarımdaki öfkeyi susturacak söz bulamıyorum lugatımda! Yakışmıyor artık sana susmalar tadını kaçırdın yıllarca. Aramıza boyumuzdan büyük ayrılıklar koydun oldu mu? Bende kalabalığın tenhalaşıyor yavaştan... Meltem esmiyor nicedir, fırtınalar susmadı henüz. Hayat anlamsız geliyor tutunamıyorum canıma... Ben hiç mutluluktan delirmedim ama; delirmekten mutluluğu aşkta öğrendim. Neden herkes bakışlarını üstüme yapıştırmış bana bakıyor? Biliyorum, çok çirkinim kimin yüreğinin zilini çalsam açılmaz kapılar ardında kalırım kimsesizliğimden... Oysa ben düşlerin pembesini yüreğimin görünmezliğinde saklarım... Temiz hayallerimden kurşun yemek öldürüyor içime sığmayan umutlarımı: Yine de her gece mektuplar yazarım sana hiç okumayacağın. Yüzün flulaştı gözümde, aklım yavaş, yavaş seni unutmaya yelteniyor sevgili! O duyumsuz bakışlarından aldığım yitik anlamı göğsümde tutuyorum... Geç bastırılmış bir yalnızlık ihtilali için MERHABA! bu yüzden zehirli geceler bırakıyorum ve seni onarıyorum kendimi yaralayarak. Yalnızlığımdan bir sen çıkarıyorum sensizlik büyüyor yanımda... Mor bir ölüm giyiniyorum sensizliğimin, sessizliğinde... Seni çıkarıyorum hücrelerimin beyinden kan revan her parçan, ben kanıyorum gözlerimden sen düşerken. Seni bende devleştirmeseydim bu kadar sen de bilmeyecektin farkının farkındalığını sevgili!... Sen de unutamayacaksın yar beni... Her şarkıda biraz beni hatırlayacak sevgimi bırakıyorum yüreğine usulca haykırarak farkında olmasan da. Göm şimdi beni aklının dehlizlerine sana da bu yakışır sevgili! Beni saçlarının toroslarında uyut, beyaz gelinliği sen giydir başımın mezarına! Sonranın azı, mor dağların eteğinde ölüm kusacak aşkın ciğerlerimden... Bu ölüm beni de korkutuyor ama; gelsem yoksun, gelmesen ölüm oluyorum; nedir bu ters denklem anlamıyorum! VE BEN SENİ BİLMESENDE, HALA ÇOK SEVİYORUM..............

Kahraman Tazeoğlu