Sen Yoktun...

Gittin... 

Ben arkandan sadece baktım. 

Oysa söyleyecek o kadar çok şeyim vardı ki...

’’gidersen, iyiye dair ne varsa içimde yitireceğim hepsini. 

Gidersen, sönecek içimdeki ateş ve bir daha hiç kimse yakamayacak.

Gidersen, karanlığa mahkum edeceksin günlerimi.

O karanlıkta yolumu kaybedeceğim...’’ diyecektim sana. 

Konuşamadım...

Gittin... 

gidişini görmemek için gözlerimi kapattım. 

Öğlesine acıdı ki içim, tutup koparsalardı kolumu, 

bacağımı bu kadar acı duymazdım. 

Acım yaş olup akmalıydı gözümden. 

Ağlayamadım...

Gittin... 

gidişini önlemek için tutmalıydım ellerinden. 

Ellerim değil miydi her dokunuşunda seni ürperten?! 

ürperirdin yine biliyorum. 

Bir kez dokunsam, bir kes tutsam ellerini, 

gitmek için biriktirdiğin bütün cesaretin kaybolurdu. 

Tutamadım...

Gittin... 

bir yıkım gibiydi gidişin. 

Sen adım, adım uzaklaşırken benden çöküp kaldı bedenim olduğu yerde. 

Nice terk edişlere dayanan bu yürek bu kes yenilmişti. 

Bu kadar zayıf değildim ben, kalkmalıydım. 

Kalkamadım...

Gittin... 

oysa ben geldiğin gün gideceğini biliyordum. 

Hazırdım gidişine. 

Kaçak zamanları yaşıyorduk. 

Zaman bitecek ve sen gidecektin. 

Bense gidişinin ertesi günü hayatıma kaldığım yerden devam edecektim. 

Edemedim... 

Başlayamadım... 

Gittin... 

Nereye gittiğin önemli değildi. 

Binlerce kilometre uzaklarda dahi olsan, 

iki metre ötemde de fark etmiyordu. 

Artık yoktun ve asıl bu düşünce beni felç ediyordu. 

Kurtulmalıydım senden, 

bu yokluğun duygusundan kurtulmalıydım. 

Kurtulamadım...

Gittin... 

unutulanların arasına katılmalıydın. 

Anıları bir sandığa koyup hayatı 

bir yerinden yakalamalıydım. 

Bu aşk noktalanmalıydı, 

bu sevdadan vazgeçmeliydim. 

Yapamadım...

Gittin... 

bir okyanusun ortasında, 

tek küreği kaybolmuş 

sandalda dev dalgalarla boğuşan bir denizciyim artık. 

Bil ki; Sevmekten vazgeçmedim seni, 

bil ki seninle birlikte sevdanı da taşıyacağım yüreğimde. 

Bil ki seni... 

unutamadım...
Alıntı